Köşedeki Masa (isteyen gelebilir)

İliklerine kadar işleyen soğuk; bembeyaz tenini ürpertiyordu. Dudakları, göz kapaklarının çevresi, burnu, yanakları ve elleri kıpkırmızı olmuştu. Kalın yün atkısı ve şapkası bir işe yaramıyordu. Eldivenlerini takmayı unutmuştu. Gözlerinden ara sıra rüzgâr nedeniyle yaşlar süzülüyordu. Bu zor şartlara rağmen hala yürüyordu. Gökyüzü kirli beyaz bir renk almıştı. Güneş yüzünü göstermiyordu artık, adeta küsmüştü insanlığa. Nefes alış-verişlerinden başka bir ses duyamıyordu Stesha. Uzun süredir yürüdüğü için haliyle yorgundu. Bir yerde oturup dinlenmek istiyordu ama karanlığa kalmaktan korkuyordu. Hızlı hızlı yoluna devam ediyordu artık. Ayakları soğuktan buz kesmişti nerdeyse. Hissetmiyordu. Yola devam ediyordu. Eldivenini unuttuğu için kendine şimdi daha da fazla kızıyordu ama yapabileceği bir şey yoktu. Derin bir nefes aldı. Bu onu çok rahatlatmıştı. Karanlığın son perdesi de yüzünü örselemişti. Daha fazla yürümenin manası yoktu. Eve gitmeden önce bir şeyler içmek çok iyi olur diye düşündü ve ilk gördüğü yere girdi. Kapıyı sonuna kadar açıp içeri girdi. İçerisi karışık ve oldukça kalabalık bir ortamdı. Oturması ile birlikte yanına damlayan garson’a;

-‘’ Kaymak birası getir.’’ Garson Steshayı artık tanıyor ve bu aksi söylemini yadırgamıyordu. Her zaman oturduğu, köşedeki masaya yöneldi. Donmuş ellerini birbirine sürtüp az da olsa ısınmaya çalıştı. Sanki hareketsiz kukla gibiydiler. Zorla hareket ediyorlardı. Gelen kaymak birasından büyükçe bir yudum aldı.

İnsanlardan kaçmak ona hiçbir şey kazandırmıyordu daha çok kendini onlardan soyutluyordu. Neden onlardan kaçıyordu ki? Damarlarında bu duygu dolaşırken sanki bir daha hiç bir şey aynı olmayacakmış gibi hissediyordu. Bu yalnızlığından kurtulmanın tek yolu birileri ile konuşmak olacaktı.

Soğuk gecede ayakları onu Çatlak Kazan'a götürüyordu istemsizce. Birkaç gün önce Stesha'yla tartıştıklarından beri konuşmamışlardı. Havadaki soğuk yüzüne çarparken içindeki soğukluk sanki dışarı vurarak bunu etkisiz hâle getiriyordu. Ancak zihnindeki tek düşünce Stesha'yı görebilmek olduğu için hiçbir şey umrunda değildi. Muggle'ların arasından sıyrıldıktan sonra daha tenha sokağa saptı. Sokakta sadece William'ın ayak sesleri duyulurken mekânın kapısı gıcırtıyla açıldı. Gözleri her zaman olduğu gibi köşedeki masaya kaydığında Stesha'yı orada görmesi içini rahatlatsa da Stesha'nın umursamaz tavırları bu rahatlığı baltalamıştı. Yavaş adımlarla masaya yaklaşarak oturduğunda barmen her zamanki gibi viskisini getirdi. Birkaç dakika boyunca sadece içkilerini yudumlayarak düşündüler.

" Bana hâlâ kızgın mısın? Lütfen Stesha, sana öyle davranmamalıydım ama... Biliyorsun işte. Kafam çok karışıktı. "

Bakışlarında "Beni affet!" havası olan William karşısındaki güzel kadına bakıyordu. Her zaman olduğu gibi inat ederken onun iblis yanı durmadan çalışıyor olmalıydı. Ancak William buna karşı tepkisiz kalarak gözlerinin içine bakmayı sürdürdü ve ne kadar pişman olduğunu anlamasını sağladı. Halen nasıl bir tepkiyle karşılaşacağını bilemeyen William Stesha'nın gözlerinin içine bakmayı sürdürdü.

Gitmeliydi artık… Senden, ondan, herkesten uzağa… Biliyordu burada durdukça daha çok can yanacak, duygular yıpranacak, ruhlar yorulacak, pes etmek isteyecekler ve Stesha bu tatlı acıya katlanamayacak, çekip gitmek isteyecekti. Ne git denilecekti ona ne de kal? Yalnız kaldığında olduğu gibi belki de karanlık köşelerde dökecekti kanlarını. Asla gitmeyecek, bitmeyecek, kurtulamayacaklardı onlardan…

Ömrü boyunca birilerini üzecek, daha çok kırık kalp ve sıkıntı bırakacaktı arkasında. Üzmek istemeyeceği, kırmak istemeyeceği birçok kişiyi mantıksız yere kaybedecekti.Geçen günde öyle olmamış mıydı? En sevgili varlığını, hayatını ona, aşkına adadığı Will ile de kavga edip, kırmamış mıydı onu? Acaba ondan ayrılmak istese daha az mı kıracaktı onu ? Karar veremiyordu, aklının hep bir yanında o vardı. Onu kaybetmek istemiyordu. Fakat onu sürekli üzüp üzmediğinden şüpheliydi. Belki, belki şimdi çıksa önüne, birden atlayacaktı boynuna. Ayrı kaldıkları bir-iki gün dahi ona ölümcül gelmişti. Dayanamıyordu onsuzluğa.

Bu düşüncelerinden sıyrılması gerektiğini ve böyle giderse kafayı yiyeceğini biliyordu. Ellerini yüzüne kapadı, birasından bir yudum aldı. Ardından birisi gelip yanına oturmuştu sükûnetle başını çevirdi. Bu gelen sevgilisi Will idi. Onu görünce hiç istifini bozmamış, öylece birasını yudumlamaya devam etmişti.Nasıl da bu kadar soğukkanlı olabiliyordu ? Her halde iblis olmasının verdiği bir soğukkanlılık ve cüret vardı. Az önce bu adamın boynuna dolanmakla ilgili hayaller kuran o değil miydi? Ama şimdi ne değişmişti. Yanındaydı işte, yanında. Sevgisini gösterseydi ya.

" Bana hâlâ kızgın mısın? Lütfen Stesha, sana öyle davranmamalıydım ama... Biliyorsun işte. Kafam çok karışıktı.''

Komik. Suçlu olan kişinin kendisi olduğunu sanıyordu. Ama her zamanki gibi suçlu olan Stesha idi. Fakat yine bir yolla üste çıkmayı başarabilmişti. Birasının son yudumunu da akıcılığı içine sömürdü. Canı az da olsa yanmıştı. Ama buna alışıktı. Sert bakışlarının hedefine maruz kalan will’e bir bakış atarak;

‘’Suçlu ararsak, zararlı çıkarız Will. O yüzden o konuyu bir daha açmayalım. Önemli olan aşkımız değil mi? ’’

Dedi ve o pis sırıtmasını bir kez daha sergiledikten sonra Will’in viskisinden koca bir yudum aldı. Bardağının yanında ruj izi bırakmıştı. Onu da alıp Will’in dudaklarında gezdirdi ve ardından garsonu çağırarak içkilerini yenilemesini istedi.

" Suçlu ararsak, zararlı çıkarız Will. O yüzden o konuyu bir daha açmayalım. Önemli olan aşkımız değil mi? "

İşte bu cevap Will'i rahatlatmaya yetmişti. Ve ardından gelen Stesha'nın bardak şovu... Kenarında bir körün bile farkedebileceği ruj izi olan bardağı ağzına götürürken Stesha'dan arta kalan bütün viskiyi bitirdi. Yüzünde ekşime ya da kasılma hareketlerinden eser olmayacak şekilde sadece boynunu iki yana çevirerek rahatlatmaya çalıştı. Yine eskisi gibi olabilirdi artık. Garsonun tazelediği bardağından bir yudum daha aldıktan sonra Stesha'nın yanına kayarak birkaç gündür hasret kaldığı o muhteşem kokuyu hissetti. İkisininde yüzlerinde bir sırıtış belirirken saçlarını geriye doğru atan Will cadının dizine doğru uzanışını seyretti. Sadece önündeki kumral saçlarla oynarken düşünecek daha önemli birşey yoktu herhalde...

" Nasılsın tatlım? Birkaç gündür birbirimizden fazlasıyla uzaktık... "

Kafasındaki binbir türlü tilki buharlaşırken Stesha'nın dudaklarının arasından dökülenler önemliydi sadece. Bir yandanda viskisini yudumlarken hiç olmadığı kadar huzurlu hissetti kendini. Yine Stesha'nın yanında hissettikleri cereyan ediyor ve herşeyi unutarak sadece ona odaklanıyordu. Bu durumdan şikayetçi olmayan Will içkisini yudumlamaya devam etti.

Çok garip hissediyordu kendisini, korkuyordu da! Çünkü duygularını William’a tam anlamıyla yansıtırsa işler çığırından çıkar sanıyordu. Ama kendine daha fazla da hâkim olamazdı. Çünkü kim olduğu ve ne kadar dayanabileceği de apaçık ortadaydı her dakika, belki de her saniye...

Nerede olduklarını, kimlerle olduklarını umursamadan masanın diğer tarafında olan William’ın boynuna ellerini doladı ve hızlı bir şekilde kendi bulunduğu yere çekti. - öyle kuvvetli çekip öpmüştü ki bir an William’ın dudaklarını patlatacağını sandı-.Sızlayan çenesine aldırmadan "anı yaşama "bahanesiyle ensesinden yakaladığı genç adamı nefessiz kalana kadar öptü. Güzel şeyler hep kısa sürerdi ve bunun olabildiğince uzun sürmesini istiyordu. Uzun bir aradan sonra dudaklarının yanışı daha fazla dayanamadı ve dudaklarını geri çekti Kollarını boynuna sarıp alnını Williamkine dayayıp burnunu onunkine sürttü ve mırıldandı.

-''Aşkım..Ben çok iyiyim,sen yanımda oldukça..''

Dedi ve ellerini boynundan yavaşça indirip şarabından koca bir yudum daha aldı. Çevrelerinde ki çoğu kişinin onlara bakmakta olduğunun farkındaydı. Ama bu hiç umurunda değildi. Zaten William’a karşı tam açık olamıyordu. Bazı zamanlar da ise böyle çılgınlıklar yapıyordu. Bunu da üçüncü kişiler tarafından mahvetmeyi hiç mi hiç istemiyordu.

William bir anda boynuna dolanarak dudaklarına yapışan Stesha'ya karşılık vermekten başka seçenek bulamıyordu. Aslında ellerini onun beline doğru dolarken bu tutkulu öpüşmenin uzayıp gitmesi güzel geliyordu. Yani birkaç günlük görüşmemenin ardından bir ilaç, bir iksir gibiydi. Bakanlık'tan birinin bu manzarayı görmesi hiç de iyi olmasada hiç aldırmadan devam ettiler. Ta ki bardaklarındaki içkilerini hatırlayana kadar. Hâlâ aralarında milim mesafe varken Stesha'nın sıcak nefesini yüzünde hissediyordu. Gözlerini kapatarak birkaç saniye bu muhteşem kokuyu içine çekti. Kadının ateş gibi yanan dudaklarının arasından dökülenleri dinlerken elâ gözlerini aralayarak kollarındaki kadına birkez daha bakıyordu.

'' Aşkım..Ben çok iyiyim,sen yanımda oldukça.. ''

William yüzüne yerleşen sırıtmaya engel olamadan masadaki viski kadehini alarak, kenarlarında ruj izleri olan dudaklarının arasına götürdü. Ne kadar da ateşli bir öpüşmeydi öyle! Hâlâ aralarında birkaç santim vardı ve nefesinin sıcaklığını hissedebiliyordu. Viski bardağını diktikten sonra yanındaki Stesha'yı birkez daha kendine doğru çekerek dudaklarını birleştirdi. Bu sanki doyumu mümkün olmayan çilekli bir turtaydı. Ve bu turtayı bir sefer tattınız mı bir daha bırakamassınız. Dudakları ayrıldığında fısıltıyla konuşuyordu ve bunu Stesha'dan başka kimse duyamazdı.

" Bunu nasıl başarıyorsun bilmiyorum ama senden vazgeçmek imkânsız... "

Stesha dudaklarının yanışını bir türlü engelleyemiyordu. Ama bu adamı öpmeden de duramıyordu. William’ın başta soğuk gelen teni iyice ısınmış hatta boynunda gezen dudakları sanki bir alev gibi gelmeye başlamıştı Stesha'ya Daha önce hiçbir şeyden bu kadar zevk aldığını hatırlamıyordu. İçindeki heyecan artık durdurulamaz noktaya geldiğinde yanaklarının pembeye boyandığını hissedebiliyordu… Ne büyük bir çekimdi bu böyle? Neden bir tek William ile iken içinde bir şeyler kıpırdıyordu. Parmakları William’ın dağınık saçları arasında gezinirken söylediği bir söz üzerine ellerini ve tenini geri çekti.

" Bunu nasıl başarıyorsun bilmiyorum ama senden vazgeçmek imkânsız... "

William’ın bu sözü Stesha’nın kıkırdamasına zemin hazırlamıştı. İçinde sürekli bu soruyla çatışan Stesha, şimdi de bu soruyu Will den duyuyordu. Komikti, çünkü bunu kendisi dahi çözememişti. Ellerini bir kez daha William’ın boynuna doladı ve

''Benden vazgeçmeyi düşünme bile..''

'' Benden vazgeçmeyi düşünme bile.. ''

William bu cevabın üzerine yüzüne yerleşen sırıtmaya engel olamadı. Ancak dudaklarının tekrar kenetlenmesiyle konuşmaya ya da gülümsemeye fırsatı olmadı. Dudakları narin tendeki gezintisine boğundan devam ederken saçlarının içinde gezinen parmakları farketti. Bu karşı konulmaz birşeydi. Dudakları istemsizce tekrar o alev alev yanan kırmızılıkla birleşti. Stesha'nın belinde olan elleri aşağıya doğru kaymaya başlayınca kendini bulundukları ortam nedeniyle durdurdu ve aralarında birkaç santimlik boşluk kalacak şekilde geriye çekildi.

" Acaba bu mümkün mü? "

Paltosunun cebinden çıkardığı keseyi masaya bıraktıktan sonra yarım kalan bardaklarını bir dikişte bitirdiler. Elleri birbirine kenetlenmiş bir şekilde mekândan çıkarlarken herkesin gözü üzerlerindeydi. Buna aldırış etmeden çıktılar. Ahşap kapının gıcırdayarak kapanmasının ardından çıkan bir 'şak' sesiyle bir sıkışıklık hissi ve gözlerini açtıklarında hırçın dalgaların dövdüğü ve rüzgârın pruva direklerini oyun oynarcasına salladığı demilerle Brington Limanı'ndaydılar...